Het is 31 juli en ik ga weer eens op reis. Dit keer ga ik eerst een week met een Engelse en twee Zwitserse vriendinnen naar Boscastle in Cornwall, dan drie dagen naar Perranporth en dan nog eens 6 dagen naar Devizes. In Boscastle aangekomen, kreeg een van mijn vriendinnen een flinke griep te pakken. We bleven daarom de tweede dag bij haar in de buurt en besloten om Boscastle te verkennen. We gingen alle winkeltjes af en zo kwamen we in ’Another World’ terecht. Ik bekeek de vele boeken die daar lagen uitgestald en vroeg de verkoper of hij ook een boek had over de oorspronkelijke bevolking van Cornwall. Deze man bleek de schrijver Paul Broadhurst te zijn. Paul werd meteen enthousiast en pakte zijn boek 'The Secret Land', dat met name over de achtergrond van de Kelten, de legende van Koning Arthur en de ‘Grote Beer’, die op het gebied rond Tintagel  is afgebeeld gelijk de sterren van de ‘Grote Beer’ in ons sterrenstelsel. Zo boven, zo beneden. Hij raakte er niet over uitgepraat en toen ik vertelde dat ik ook nog naar Devizes ging om te kijken of er nog graancirkels waren geformeerd, gaf Paul mij zijn boek 'The Sun and the Serpent' over de St. Michael en St. Mary aardlijnen cadeau. Zo werd niet alleen ik geïnformeerd, maar ook mijn vriendinnen die niet zoveel met spiritualiteit op hebben. Ik vertrouwde op de kosmos dat ik daar zou komen waar ik zijn moest zonder er bij mijn vriendinnen op aan te dringen. Het sprak voor zich dat we naar Bodmin Moor gingen om de Steencirkels zoals The Hurlers en de Cheeswring te bezoeken. Bij deze laatste was de energie duidelijk voelbaar. Door Paul wisten we dat er rondom het kasteel van King Arthur een afdruk van zijn voetstap was afgebeeld. Hier wordt geen publiciteit aan gegeven omdat, zoals Paul zegt,: ‘They don’t want to know.’ Nadat ik de wanhoop nabij was om de afdruk te vinden en ik de kosmos vroeg mij te helpen, riep mijn Engelse vriendin ineens: ‘hij is gevonden.’ Ik liep er op af en ja hoor. Het schijnt zo te zijn dat wanneer je in die afdruk gaat staan en je je vinger langs je neus houdt, je op mijlen afstand gezien kan worden. 

Na mijn verblijf in Boscastle reisde ik af naar Perranporth. Doordat ik mijn iPhone in de bus had verloren, kwam ik in de trein op weg naar Truro aan de praat met een vrouw die mij aanbood me een lift te geven naar Perranporth. Zij wilde ook nog wel even langs het  busstation rijden om door te geven dat ik mijn iPhone in bus 959 had laten liggen. (Ik heb hem overigens weer terug gekregen). Natuurlijk hadden we een mooi spiritueel gesprek onderweg. Zelf bleek zij in St. Agnes te wonen. Ik vroeg mij af wat ik eigenlijk in Perranporth ging doen want het is een toeristische plek vanwege het mooie strand en geweldige surfmogelijkheden. Toch heb ik daar mijn meest emotionele moment van de vakantie beleefd. Ook de eigenaresse van het huis waar ik verbleef bleek heel spiritueel te zijn. Was heel Cornwall dan niet alleen vergeven van spirituele plekken maar ook van spirituele mensen? Mijn landlady zei opeens in ons gesprek ‘You want to go back to the source.’ Ik werd zo onverwacht emotioneel, ik kon het niet tegenhouden. Is dat dan wat ik steeds voel: een grenzeloos verlangen naar de bron? Ik had behoefte aan een lange wandeling en ben toen naar St. Agnes langs de mooie zee en kliffen gelopen.

Vervolgens had ik een Airbnb geboekt in Devizes. De beschrijving gaf aan: ‘Dichtbij Avebury en de Crop Circles en voorzien van een eigen meditatie ruimte. Het eerste gedeelte van de beschrijving klopt maar het tweede deel bleek gewoon als slaapplaats te worden verhuurd. Een prima plek, alleen de eigenaar had net gehoord dat hij kanker heeft. Misschien dat de plek daarom niet zo erg hygiënisch was vanwege achterstallig onderhoud. Mijn eerste reactie was wegwezen hier, maar ik handelde echter anders. Ik vroeg hem mee een biertje te gaan drinken. Ik heb naar zijn verhaal geluisterd, maar ik kon niet zoveel doen, het is immers zijn pad.

Goed, op weg naar de enige twee graancirkels die nog te bezoeken waren. En hoe is het mogelijk dat één van de cirkels mijn krachtdier ‘The Eagle’ toonde. Natuurlijk ging ik daar naar toe. Toen ik bij de ingang aankwam werd er om een donatie gevraagd voor kankerbestrijding. De vrouw van de boer was net aan kanker overleden. Wat betekent dit dat dit ineens op mijn pad komt? In de graancirkel ontmoette ik een Belgische groep. Ik legde uit wat ik de laatste 24 uur ervaren had. Eén vroeg. Ben je een healer? Ik zei in eerste instantie dat ik een zaaier ben, maar ik weet dat ik helende handen heb. Ik durf ze alleen nog niet zo goed te gebruiken. Nu zei ze dat volgens haar dit signalen zijn om ze te gebruiken. ‘Het is niet voor niets dat je steeds zieke mensen op je pad ontmoet.’ Ik voelde de onrust in mij groeien, want ik had dit al eerder gehoord.

Vervolgens, na in Malborough naar de tentoonstelling over graancirkels geweest te zijn, verdwaalde ik op weg terug naar Devizes en reed ik opeens langs Stonehenge. Dit lag wel heel ver uit de route. Kennelijk moest ik hier toch even zijn.

Daarna wilde ik nog een keer naar Glastonbury. Ik ben daar een paar jaar geleden met mijn vader geweest maar het labyrint bij de St. John’s Church was me toen helemaal niet opgevallen. Hetzelfde teken kwam ik tegen op onze tocht van Boscastle naar Tintagel. De schrijver Paul kwam weer in mijn gedachten en dit is wat ik op internet vond:

De oorsprong en het doel van het labyrint blijft met mysterie omgeven, maar het is duidelijk een symbool van spiritualiteit. Ze werd voornamelijk gevonden op belangrijke religieuze plaatsen. 

Het volgen van het pad van het labyrint symboliseerde voor de Hindi de stappen van Shiva Nataraja, god van de dans en transformatie.

Voor de Hopi indianen was zij een symbool van moeder aarde. Het lopen van het pad stond gelijk aan de spiraal van de natuur. Hierdoor verbonden zij zich opnieuw met haar, dankte en eerde haar.

In de middeleeuwen werden er nieuwe ontwerpen gelanceerd en versierden vele kerkvloeren. Deze labyrinten verschillen van de oudere in die zin dat het pad verdeeld is in vier hoeken. Hierin is het kruis te herkennen. Deze labyrinten werden door de monniken gebruikt als pelgrimstochten welke vaak op de knieën werden afgelegd in de hoop dichter bij het goddelijke te komen.

Het is aannemelijk dat de functie van het labyrint gezocht kan worden in meditatie en als zoektocht naar antwoorden. Met de hernieuwde interesse in spiritualiteit is het labyrint weer in gebruik genomen voor deze doelen.

Je kunt het labyrint lijfelijk ervaren door er een te bezoeken of er zelf een te creëren op een open plek. Als derde mogelijkheid kan je een op papier maken en het pad volgen met je vinger.

Op mijn laatste avond ontmoette ik een soulmate. Wat een cadeau om de laatste avond zo vertrouwd door te brengen, zoals hij zei ‘A meeting of two spirits that know each other.’

Niets geks kwam meer op mijn pad behalve dat op zondag, de dag van mijn vertrek terug naar Nederland, er geen bussen in Devizes reden en er allerlei treinstoringen waren vanwege werkzaamheden.

Copyright ©2015-Monique van Dijk