Het is 4 december 2013. Ik rijd vanuit Whakatane naar Gisborne naar de meest oostelijk stad ter wereld waar de zon zich het eerst laat zien. Gisborne telt de hoogste percentage Maori’s van New Zealand. Ik ben zoals altijd een beetje opgewonden over wat er allemaal staat te gebeuren. Het is gebruikelijk dat de dag voordat de bijeenkomsten met de Grootmoeders beginnen een welkom plaatsvindt door de Inheemse bevolking van dat land. Om 4 uur ’s middags die dag was er dan ook een ontvangst in een van de vele Maraes:Te Poho o Rawiri Marae. De gasten werden naar binnen gechant en een ieder werd persoonlijk met een neuskus begroet die de eenheid symboliseert: op het moment van de kus adem je dezelfde lucht in en uit en ben je op dat moment één. Daarnaast zeg je ‘Kiaora’ een welkom vanuit het hart. In de Maori taal werd er een dienst gehouden en wat over de cultuur van de Maories verteld. Vrouwen mogen niet spreken in de Maraes. De officiële bijeenkomst begon de volgende dag in Te Wananga O Aotearoa (The country of the long white cloud) met een waterceremonie geleid door Grootmoeder Agnes. Zoals in alle bijeenkomsten die ik van de Grootmoeders heb bijgewoond legde Grootmoeder Agnes ook dit keer de nadruk op het water. Immers wanneer we water vervuilen is er geen leven meer mogelijk. GM Agnes drong er op aan om elke dag onze waardering aan het water uit te spreken: wanneer we ’s ochtends de kraan opendraaien, wanneer we onder de douche staan, wanneer we thee zetten etc. ‘Zegen het water want dat is het begin van je eigen heling. Het water in je lichaam hoort de zegeningen en resoneert hiermee. Het water spreekt met elkaar en hoort elkaar.’
Ik weet dat het zo waar is en ik ben opgegroeid met de vanzelfsprekendheid dat er schoon water uit de kraan komt. Ik moet me dus extra concentreren om wanneer ik ’s ochtends de kraan opendraai het water te zegenen. Weer gaf GM Agnes aan dat de vrouwen wereld wijd gaan regeren en dat daardoor de wereld zal veranderen. Naast GM Agnes was GM Maria Alice, GM Beatrice, GM Rita, GM Flordemayo, GM Mona, GM Clara (die ik nog niet eerder had meegemaakt) en
GM Rita (Lakota) die helaas na aankomst vanwege
artproblemen in het ziekenhuis belandde. Onze gastvrouw en Ambassadeur Grootmoeder Pauline van New Zealand en Maori had een prachtig programma in elkaar gezet. Vele krachtige Maori vrouwen en mannen, jong en oud
kwamen aan het woord. Ze straalden niet alleen fysiek veel kracht uit maar ook op de manier hoe ze hun speech hielden.
Net zoals alle Inheemse volkeren hebben ook de Maori’s meegemaakt dat hun land werd afgenomen en dat de regels van de kerk werden opgelegd. Dit werd even aangehaald in hun speeches en je kon de pijn voelen die nog steeds aanwezig is. Maori’s gaan op zondag naar de kerk en is Jezus Christus heilig en heel belangrijk in hun dagelijks bestaan. Er wordt ontzettende veel ondernomen om de cultuur en de tradities van de Maori’s in stand te houden. Onder de rest van de bevolking merk ik respect voor wat de Maori’s allemaal doen voor hun land. Het was mooi om te zien dat wanneer er een spreker aan het woord was geweest de spreker bedankt werd met een lied of een zegening door de Maori’s in de zaal. Met veel belangstelling heb ik geluisterd naar het verhaal van een Maori vrouw die al bijna 12 jaar namens de Maori’s in de regering zit. Zij gaf luid en duidelijk aan dat de regering totaal geen interesse heeft in het wel en wee van de Maori’s en dat de Maori’s alleen belangrijk zijn wanneer er verkiezingen zijn vanwege hun stemmen. Zij riep de Maori’s op om niet op de regering te rekenen maar om vooral in jezelf te geloven en om met alle tribes samen te werken en
de onderlinge strubbelingen opzij te zetten. ‘Zorg voor je gemeenschap, zorg voor elkaar. De regering hebben we niet nodig’ zo riep zij uit. ‘We kunnen het zelf waneer we elkaar maar willen helpen.’ Gedurende de bijeenkomsten waren er vele gepassioneerde sprekers jong en oud, man en vrouw. De Maori’s inspireerden de Grootmoeders om hun werk in hun eigen land voort te zetten. De huidige generaties worden van kinds af aan opgeleid in hun cultuur en in hun tradities. De prachtige schilderingen op hun gezicht vertellen van welke genen, tribe zij afkomstig zijn. Ze leven op een eiland en dat is te merken aan de ontspannen houding en het niet
zo nauw nemen van de tijd. Wat vandaag niet komt komt morgen wel. Grappig ik dacht dat dit alleen in onze zuidelijke landen de gewoonte was. Ook was ik erg onder de indruk van de voorzitster van de jongerencommissie die zich hard maakt om hun natuurlijke bronnen te behouden en via een filmpje op Youtube de multinationals duidelijk maakt dat ze niet welkom zijn in New Zealand. Ze spreken zich uit niet alleen via een dans maar ook via de gezichtsuitdrukking waarin met name de ogen veelzeggend zijn. Deze jonge voorzitster wilde de dans laten groeien door de hele zaal hier aan mee te laten doen. De kracht die zo voelbaar was toen de dans werd opgenomen heb ik zelden meegemaakt. Zo gedreven zijn ze om te zorgen dat de bronnen behouden worden voor de volgende generaties.
De bijeenkomst met de Grootmoeders en de Maori’s werd afgesloten met het nieuwe lied van de Grootmoeders.
Monique van Dijk
