Misschien kunnen jullie je nog herinneren dat ik in het vorige nummer schreef dat ik een reis geboekt had naar Cuba, voordat ik wist dat ik naar Colombia zou afreizen. Lekker Spaans leren en salsa dansen. Eigenlijk kwam deze reis te snel op de reis naar Colombia, want daar heb ik echt van moeten bijkomen. Ik heb nog eens goed doorgenomen wat er nou precies is gebeurd. Bij mij werkt het nu eenmaal zo dat ik mijn hart volg, maar waarom en wat ik dan precies doe, dat weet ik niet. Ik weet wel dat ik dan op mijn krachtigst ben omdat het ego geen kans krijgt er zich mee te bemoeien. Maar ik had de hele reis in mijn mannelijke energie gezeten, veel sterker dan ik ooit in de bank- en verzekeringswereld heb gebruikt. Ik concludeerde dat ik nu pas had afgerekend met mijn mannelijke energie. Ik mocht het nog eens uitvergroot meemaken. Zou mijn vrouwelijke energie nu eindelijk de kans krijgen om zich te laten zien? Toch had ik behoefte aan een verklaring en daarom vroeg ik via Skype aan Judith Moore om uitleg. Zij verbond zich met mijn veld en mijn energetische Grootmoeder kon via haar antwoord geven. Kort samengevat; het is een grote initiatie geweest waarbij ik mijn angst met mijn moed heb overwonnen. Ik heb de Mamos iets gegeven vanuit mijn krachtenveld en zij hebben mij iets gegeven vanuit hun krachtenveld. Ik ben meer uit mijn lichaam geweest dan erin. Mijn lichaam heeft puur mijn spirit gevolgd en dat heb ik ook absoluut zo ervaren en daarom heb ik het ook gered. Hoe dankbaar was ik voor dit alles.
Mijn Grootmoeder ging verder door te zeggen: ‘Jij denkt dat je zomaar naar Cuba gaat, maar dat is niet zo. Wij sturen jou naar mensen die al zo lang zijn onderdrukt. Ook daar zal jij je licht verspreiden en je hologram achterlaten. Er zijn bepaalde plekken aan de oceaan waar je moet zijn. Wij zullen jou daar naar toe begeleiden.’
Ik was benieuwd hoe dat zou gaan, want een Zwitserse vriendin ging mee en die heeft niets met spiritualiteit. Ik had mij voorgenomen om mijn taak in stilte te doen.
Het begon al goed, want ik zou om 18.30 uur in Havana aankomen en mijn vriendin een uur eerder. Onze vliegtuigen liepen vanuit Madrid enorme vertraging op waardoor zij om 20.00 uur aankwam en ik om 21.00 uur. Aangekomen in Havana bleek dat er om 18.00 uur flinke vloedgolven waren geweest en dat kon ik ook zien aan de straten en de ruwe zee. Onze Casa was namelijk vlakbij de zee.
De volgende dag gingen we kijken en de zee was nog steeds bezig zich over de muur te gooien. Ik maakte stilletjes verbinding. Cuba is een eiland, dus je bent al snel bij de zee. Ik werd inderdaad naar bepaalde plekken geleid, want gedurende de drie weken dat we daar rondtrokken kwamen we steeds op plekken aan zee terecht, zonder dat ik het erop aanstuurde. Het was zelfs zo dat mijn Zwitserse vriendin steeds een voorstel deed. Zo kon ik me elke keer weer verbinden. Natuurlijk wilde ik mijn werk doen, maar ik had me ook voorgenomen om lekker te genieten van het mooie, authentieke Cuba, de lieve mensen, de fantastische muziek en de vergane maar nog steeds prachtige architectuur. Je waant je echt 60 jaar terug wanneer je al die oldtimers ziet rijden en wanneer je door de prachtige tabaksplantages loopt. Al het vlees kom direct van het land en je komt geen fabriek tegen. Het toerisme neemt toe en iedereen wil aan je verdienen. De prijzen stijgen en een taxichauffeur verdient op een dag meer dan een arts in een maand.
Mijn Spaanse lerares is geboren in hetzelfde dorp als Fidel Castro. Zij noemt zich ook Castro, want, zo vertelde zij mij, haar hele familie heeft voor hem gewerkt en waneer je uit een dorp komt waar maar tien huizen staan, dan ben je één grote familie. Zij vertelde mij hoe Fidel Castro voor de basisbehoeften van de mensen van het land heeft gezorgd. Iedereen kan een beroep doen op de gezondheidszorg, educatie en voedsel. Niemand hoeft honger te lijden. Ik heb dan ook geen bedelaars gezien.
Zo vertelde mijn lerares mij ook dat vele intellectuelen het land tijdens de revolutie hadden verlaten en dat Fidel naar de scholen toeging om leerlingen, waaronder zijzelf, aan te wijzen om als onderwijzer opgeleid te worden. Door de vlucht van de intellectuelen naar de USA waren er onvoldoende docenten om de jeugd te onderwijzen. Mijn lerares wilde liever dokter of bioloog worden, maar uit liefde voor haar land gehoorzaamde zij Fidel en studeerde zij, zonder boeken, voor onderwijzeres. Ik voelde me bevoorrecht dat ik uit de eerste hand onderwezen werd in de geschiedenis van Cuba. Ik genoot van de Spaanse lessen.
Natuurlijk was ik ook geïnteresseerd in de spirituele ontwikkeling op Cuba. Ik zag op straat regelmatig mensen helemaal in het wit en op een gegeven moment zag ik twee Santería’s bij een kerk zitten waar zij consulten met tarotkaarten hielden. Ook al verstond ik ze niet, ik wilde toch een consult, puur om verbinding te maken met deze Santería’s.
Santería is een vorm van religieus syncretisme dat ontstond op Cuba toen de geloofsovertuigingen van de zwarte slaven zich mengden met het katholieke geloof van de Spaanse kolonialen.
De oorspronkelijke bewoners van Cuba waren Taino-indianen die hun eigen gewoontes en rituelen hadden. De Spanjaarden legden echter het katholieke geloof op. Door de versmelting met de gewoontes van de Afrikaanse slaven is het Cubaanse Santería-geloof ontstaan. Bij de Santería-rituelen hoort vaak trance opwekkende muziek waarbij percussie belangrijk is. Onder tromgeroffel worden geesten opgewekt en ook dierenoffers komen voor. Alles wordt uitgevoerd door de Santería-priesters, ook wel babalawo’s genoemd. Zij houden zich bezig met toekomstvoorspelling via schelpen, stenen of kaarten. Deze groep neemt met name onder de zwarte bevolking in aantal toe.
Voldaan verliet ik Cuba op weg naar Amsterdam. In Madrid voelde ik iets opkomen en eenmaal thuisgekomen ging ik direct mijn bed in. Het was een korte maar hevige lichte griep. Mijn lichaam vond het welletjes. Ik moest nodig gereset worden.
