Ontmoeting met Keltische Voorouders ↓

door Elly Coulander

Samen met een aantal inspirerende mensen ben ik voor een tweetal werkweken in het mooie Galicië in Spanje. Portugal kunnen we vanuit onze locatie, Cortijo La Rosa, zien; aan de overkant van de rivier de Miñho. De Atlantische Oceaan is op een tien minuten rijden van ons vandaan. Omdat we zo hard aan het werk zijn geweest, geven we onszelf op de zaterdag die er midden in valt vrijaf. Deze dag begint raar. Als ik wakker word, zoek ik op de tast mijn horloge om te zien hoe laat het is. Ik kan het niet goed zien. Is het nu half negen of half tien? We zijn gisterenavond uit eten geweest en het is laat geworden. Daarom heeft mijn kamergenoot haar telefoon op wekkeren gezet om 9.30 uur. Even een beetje uitslapen voor ons allemaal. Als het rond half negen is, kan ik lekker nog even doorslapen en is het bijna half tien, dan loopt de wekker vast zo af. Met die gedachte draai ik me nog even om en val weer in slaap. Van wat geluiden word ik weer wakker. Eén van de andere vrouwen loopt over de krakende houten vloer van onze kamer en komt ons wekken. Het is namelijk bijna half elf in de ochtend! Mijn kamergenoot snapt er niets van. Haar telefoon geeft aan dat het nog geen half tien is, dus hoezo wakker worden? Voor de zekerheid check ik de tijd op mijn telefoon en inderdaad het is bijna half elf net als mijn horloge en de klok in het huis aangeven. Rara hoe kan dat? De oplossing is heel simpel. We hebben gisteren in het dorp aan de rivier de Miñho gegeten en haar telefoon is naar de Portugese tijd overgesprongen ook al zaten wij in Spanje. Dat was 25 juli 2014, de dag buiten de tijd. Tja, deze dag buiten de tijd heeft ons een dag later een poets gebakken.

 

Dat rare begin belooft wat voor de rest van de dag. Kennelijk is het nodig dat we uit onze comfortzone worden gehaald. Het is vanavond nieuwe maan en ik heb aangekondigd dat ik dan een nieuwe maan ritueel wil doen. Ik heb begrepen dat Keltische ruïnes in de buurt zijn en daar wil ik vanavond naartoe. De eigenares van het huis waar we logeren, weet precies waar het ligt: op de Monte Santa Tegra. Zij stelt voor dan eerst naar de top van deze berg te rijden en daar de zonsondergang te bewonderen.

 

Zo gezegd zo gedaan. Als we de berg oprijden komen we langs de plek voor het ritueel en ik ben stomverbaasd. Hoewel ik me er geen echte voorstelling van had gemaakt, verwachtte ik wat simpele resten. Dit overtreft echt mijn stoutste verwachtingen. Het hele dorp is nog te zien! Ik kan bijna niet wachten om er al naar toe te gaan, maar er lopen nog zoveel mensen rond dat het echt het juiste tijdstip nog niet is. Bovendien is het nieuwe maan om 22.43 uur, dus na zonsondergang. 

 

We zijn vanavond niet de enigen die op de top van de Monte Santa Tegra de zon in de Atlantische Oceaan willen zien zakken. Wijzelf zijn met z’n vijven en we gaan allemaal onze eigen weg om de energie van deze plek te voelen. Ondanks de andere mensen is de sfeer rustig. Dat komt ongetwijfeld door de kracht van de rots waar ik tegenaan leun en die ik heel goed kan voelen. Ik ervaar ook de hartslag van moeder aarde door het gesteente heen. Een mooie voorbereiding op het ritueel dat straks volgt. Het is adembenemend om op die plek te zijn. De zon hangt recht voor me boven de oceaan, in zijn volle pracht. Links van me kijk ik naar Portugal en zie ik de glinstering van de rivier de Miñho. Over de rivier komen nevelslierten aan die onder me in de diepte het dal voor me verbergen om even later weer open te breken zodat ik de gebouwen die daar staan weer kan zien. De zon neemt er alle tijd voor om afscheid van de dag te nemen. En ach, we zijn toch al de hele dag buiten de tijd, dus maakt het ons helemaal niet uit. De kleuren aan de hemel zijn overweldigend. Ze veranderen voortdurend. Het ene moment een felrode, naar oranje/geel uitwaaierende zon. Het andere moment een grote witte bol met felgele uitstraling in een rozerode lucht. Dan weer een prachtige hemel in blauwe pasteltinten, veranderend in roze, violet, mauve, paars, indigo. Mijn ogen kunnen het spel van de zon en de lucht niet loslaten. Tot op het laatste moment ben ik geboeid. Ik adem de rust en de overgave van het tafereel in. De zon doet gewoon wat hij doet. Stelt geen vragen. Doet zijn ding. Hij verdwijnt in de zee en achter de wolken. Dag na dag na dag. Hoe makkelijk kan het zijn. Dus dat is de bedoeling van het nieuwe maan ritueel zo meteen: ik mag in overgave.

 

Als laatste verlaten wij de top van de berg en stappen weer in de auto. We rijden de berg af totdat we  halverwege bij de Keltische nederzetting aankomen. Het is bijna donker en de laatste bezoekers verlaten de ruïne. Ik ga op zoek naar de juiste plek. De huizen zijn allemaal cirkelvormig gebouwd. Ongetwijfeld niet zonder reden. In die tijd waren de mensen nog zo met hemel en aarde verbonden, dat ze wisten dat een ronde vorm veilig aanvoelt en de energie daarin goed stroomt. Van de huizen is niet meer over dan de fundering zou je kunnen zeggen, opstaande randen van grote brokken steen. De cirkels zijn allemaal duidelijk te zien, van de huizen en de bijgebouwen. Hoewel ik de juiste cirkel al op het oog heb, loop ik toch nog even een aantal andere cirkels binnen om de energie te ervaren. Ik blijf bij mijn eerste keus. Met respect voor de vroegere bewoners installeren we ons op de grond. Ik begin op mijn drum te slaan en sluit mijn ogen om me er helemaal aan over te geven. Als ik ze weer open, is het donker met als enig licht onze aangestoken kaarsjes en de sterren aan de hemel.

 

Dan geef ik me over aan wat er gebeuren mag en laat mijn voorbereiding varen. Ik had over het Keltische jaarwiel willen vertellen, het achtspakige wiel als metafoor voor ons leven. Even kaart ik Lughnasadh aan, het Keltische oogstfeest op 1 augustus. Een feest van transformatie ook, want het geoogste graan kan nu worden omgezet in brood. Meer vertel ik over de maan in de periode van 15 juli tot 14 augustus: de graanmaan die alles met overvloed en bestemming te maken heeft. Als we ons erop afstemmen, maakt deze maan ons zo duidelijk dat alles in de natuur gewoon doet waarvoor het bestemd is, net als de zon die elke avond in de oceaan zakt. Een zaadje van een zonnebloem zal nooit zijn best doen om een eikenboom te worden. Zo geldt dat ook voor de dierenwereld. Een lammetje wordt een schaap zonder zich af te vragen of het wel mooi genoeg is, of het wel voldoende wol zal opleveren. Het weet zijn bestemming. Wij mensen vragen ons voortdurend af: zijn we mooi, zijn we te dik, presteren we wel genoeg. Regelmatig krijg ik deze boodschap in de lichtkringen die ik organiseer, te horen. Zoveel mensen twijfelen aan zichzelf en doen zichzelf daarmee tegelijkertijd zo tekort.

 

Als ik start met de meditatie worden me de juiste woorden vanzelf aangereikt. Dat is zo heerlijk van overgave én vertrouwen. In de meditatie vraag ik de deelnemers de Keltische voorouders uit te nodigen bij ons te zijn en ons te helpen dat te doen wat er gedaan mag worden. En ze komen. Eerst de bewoners van het huis en al snel van het dorp en tenslotte Kelten vanuit andere delen van Europa. Allemaal voelen we ze om ons heen. We zijn op een plek in Spanje waar vier van ons vijven nog nooit zijn geweest. Nog niet eerder heeft één van ons contact gemaakt met de Keltische voorouders. En toch verschijnen ze. Heel bijzonder. 

 

Met de Keltische voorouders als steuntje in de rug vervolg ik het ritueel. Deze maan gaat om overvloed. Wat is jouw overvloed, is mijn vraag. Stuk voor stuk onderzoeken we waar we goed in zijn, wat onze beste kwaliteit is. Voor de één is dat het kort en bondig samenvatten van wat mensen zeggen met precies de juiste woorden. Voor een ander leidinggevende kwaliteiten en de juiste mensen met elkaar verbinden. Anderen noemen verbinding met de geestelijke wereld, het incasseren van kritiek en er iets positiefs mee doen, het creëren van een veilige sfeer. Soms is het wat gênant om die kwaliteit hardop te zeggen. Maar toch als dat iedereen gelukt is, voelen we ons allemaal bevrijd en gaan onze harten steeds meer open. Een goed moment om te kijken naar onze slechtste kwaliteit en wat we nodig hebben om die te transformeren. We helpen elkaar om deze kwaliteiten boven tafel te krijgen en de stappen die nodig zijn om onze slechtste kwaliteit om te zetten in een goede. Geen lef hebben om jezelf te verkopen is er één van. De vrijheid en blijheid vasthouden die door onze workshops is ontstaan is een andere. Zo gaat het nog even door. Behoeften niet durven uiten. Door blijven gaan totdat je erbij neervalt en lichaamssignalen negeren. Het uitspreken van deze kwaliteiten is soms nog gênanter. Toch helpt het om duidelijk te krijgen wat er nodig is om die negatieve kwaliteit om te buigen in een positieve.

 

We zijn inmiddels in een volledig andere tijd en ruimte, volledig buiten de tijd dus. Door deze bijzondere sfeer, het delen van onze soms diep verborgen eigenschappen en het er respectvol mee omgaan, zijn alle harten volledig open. Ze borrelen en lopen over van compassie en liefde. Een goed moment om deze overvloed met elkaar te delen. Eén voor één nodig ik iedereen uit om met gesloten ogen te luisteren naar de anderen. Vanuit de diepte van hun hart, vanuit hun heilige ruimte, spreken die om beurten hardop complimenten over de luisterende persoon uit; net zolang tot er niets meer komt. Het voelt alsof je onder een douche staat van gouden licht en het geeft iedereen dan ook een wow-gevoel, een gevoel van morgen weer alsjeblieft.

 

Het lijkt alsof hierna het ritueel klaar is. De muziektherapeute zingt voor ons nog een lied - één van haar wereldliederen – en nodigt ons uit mee te zingen. Als ik daarna wil afsluiten, voel ik dat de Keltische voorouders ons nog niet willen verlaten. Ik zie dat achter elk van ons een voorouder gaat staan. De boodschap is duidelijk: we krijgen alle vijf nog een healing. Stuk voor stuk ervaren we hun kracht. Iemand voelt dat er in de hersenen gewerkt wordt, net alsof er een nieuwe bedrading wordt aangebracht. Een ander ervaart sterke tintelingen in de rug en ik zie dat er op haar rug een amulet op hartshoogte wordt geplaatst. Zelf voel ik me weer opgenomen in de eenheid en ervaar ik in al mijn cellen de trilling van onvoorwaardelijke liefde. Allemaal zijn we (aan)geraakt door de heling die we hebben gekregen. De voorouders vertellen me dat het lang geleden is dat er een dergelijk ritueel op deze plek is geweest. Ze zijn er blij mee en voelen zich zeer vereerd met ons bezoek. Vooral de vroegere bewoners van het huis waarin we zitten. Als dank hebben we deze healing van hen mogen ontvangen. Daarna nemen ze afscheid in de volgorde waarin ze zijn gekomen. Eerst de Kelten van verder weg, daarna de Keltische bewoners van het dorp en tenslotte de vroegere bewoners van het huis. Ons met grote dankbaarheid in ons hart achterlatend.

 

Als ik na deze intensieve werkweken weer thuis ben, valt het laatste kwartje. Het is hoog tijd om de organisatie van het weekend met Judith Moore, een Amerikaans transmedium, op te pakken. We gaan in het eerste weekend van oktober de oude inheemse krachten van de sjamanen activeren. Pas als ik me daarin verdiep, realiseer ik me dat deze krachten ook met de Kelten verbonden zijn. Mijn eerste ontmoeting met de Keltische voorouders was een voorbereiding op wat er in dat weekend komen gaat. Ik heb hun kracht gevoeld, hun respect, hun liefde ook. Ik sta te trappelen om mee te helpen die krachten in Nederland weer te activeren.

de maoris 1

de maoris 3

de maoris 4

de maoris 5

nu17 Elly

de maoris 1

de maoris 1

Ontmoeting met Keltische Voorouders

Klik op het menu voor inhoud en andere functies.

Gebruik de pijlen aan de zijkant om door het magazine te bladeren.
Loading ...