“Het gaat om het proces Erika”, waren indertijd de wijze woorden van een leerling van De Regenboogbrug”. Waar ik op dat moment nog niet de diepte van kon doorvoelen is nu voor mij een realiteit geworden. Het is zover. Ik heb de volgende stap genomen. Terwijl ik dit schrijf ontstaat een enorme ruimte in mijzelf.
Proces
Na het overlijden van mijn zielemaatje, 15 jaar geleden, begon mijn innerlijke reis. Het leek wel of ik in het diepe werd gegooid. Ik verliet het bedrijfsleven en startte, na een intensieve verdieping in onderwerpen van ‘de nieuwe tijd’, een eigen praktijk. Ik werd me bewust van de kwaliteit van de diverse zintuigen en van m’n eigen kwaliteiten daarin. De kennis die ik opdeed en nog steeds opdoe over het begrip energie met de diverse helingsmogelijkheden waren een grote hulp in de begeleiding van de vooral gevoelige kinderen die op mijn pad kwamen.
De ontwikkeling van m’n bovenste chakra’s brachten me in contact met kosmische werelden en van de schaduwzijde daarvan. Het was vallen en opstaan. Ik had het geluk meer gelijkgestemde mensen te ontmoeten, die te hulp schoten indien nodig. En het was soms echt nodig.
M’n praktijk was één grote workshop. De kinderen/jongeren reiken me zoveel aan. Het werd ook een grote ontdekkingsreis naar mezelf en kon, vooral de laatste jaren, hoe langer hoe meer zakken in m’n lichaam en raakte beter geaard! Vele healingsessies gingen er aan vooraf. Ik verdiepte me ook in de ‘vrouwelijke energie’ in mij en leerde mezelf nog beter kennen voor de vrouw die ik ben. M’n overlevingsstrategie verliep telkens vanuit m’n mannelijke energie. Met de kennis en ervaring die ik opdeed vond ik de balans tussen beide energieën.
Het is me nu duidelijk dat ieder project dat op m’n pad komt en ik aanga weer een verdieping is op geestelijk, fysiek, spiritueel en materieel gebied. Omdat ik meestal 5 passen vooruit loop met m’n informatie, was ik in het verleden niet altijd even duidelijk voor mijn omgeving. Gelukkig was er dan bijvoorbeeld weer een begeleider die mij ‘vertaalde’. Die omslag heb ik nu zelf ook gemaakt en weet in Jip en Janneke taal mijzelf duidelijk te maken. Ook kon ik m’n energie nog niet goed kanaliseren en trok me of terug of ik viel over iemand heen met m’n verhaal. In beide gevallen had ik het echt niet in de gaten.
De school bracht me in een groot leer-/groeiproces en ik realiseer me nu dat het eigenlijk voor iedereen verbonden aan De Regenboogbrug een leer-/groeiproces is of was. De school bracht me in een groot leer-/groeiproces en ik realiseer me nu dat het eigenlijk voor iedereen verbonden aan De Regenboogbrug een leer-/groeiproces is of was.
De school bracht me in een groot leer-/groeiproces en ik realiseer me nu dat het eigenlijk voor iedereen verbonden aan De Regenboogbrug een leer-/groeiproces is of was.
Voor een project dat een verandering in de maatschappij teweeg brengt, in dit geval binnen het onderwijs, is het belangrijk dat het een krachtig, geaard fundament heeft ,wil het een kans van slagen hebben. Dat gebeurt wanneer, in ieder geval de initiator met de voetjes in de klei staat.
Het besef dat ik indertijd nog niet zover was, is er nu.
De ‘burn-out’, waarin ik na de sluiting van de school terecht ben gekomen, bracht me naar m’n lichaam en tenslotte naar het aardingsproces. M’n eigen financiën had ik verwaarloosd en me alleen maar bezig gehouden met de school. De signalen van m’n lichaam had ik genegeerd.
Na drie jaar thuis te zijn geweest kwam een hulpvraag van een kind, dat eerder in m’n praktijk was geweest. Hij wilde alleen maar door mij begeleid worden, nadat hij uit huis geplaatst was. Ik werd geconfronteerd met een wereld die voor mij onbekend was: de Jeugdzorg en de Raad van de Kinderbescherming.
Er kwam een onderwijsadvocaat op m’n pad, die een orthopedagoog zocht, die out-of-the-box kon denken. Voor ongeveer vier jaren hebben we samengewerkt en veel goed werk verricht.
Mijn uitdaging is om zo helder mogelijk te zijn in mijn stellingname waardoor de wederpartij/rechter nieuwsgierig begint te worden en open gaat staan voor andere oplossingen dan ze gewend zijn. Het ging en gaat om kinderen die in verschillende moeilijke school- en thuissituaties terecht waren gekomen. Vaak heel gevoelig, (bovengemiddeld) intelligent, creatieve denkers en technisch geïnteresseerd en …..met een hart vol liefde.
Ook daarin heb ik een weg gelopen . In december 2013 was ik getuigendeskundige bij een rechtszaak. In deze situatie ging het om de aanvraag van de Raad van de Kinderbescherming voor een Onder Toezicht Stelling (OTS). We hadden al in een eerdere rechtszaak een uit huis plaatsing weten af te wenden. Twee dagen voor de zitting ontving ik een filmpje (bijgaand) over Diabolo, een zwarte panter, die transformeerde naar Spirit. Een verhaal over een gekooid dier , met de naam Diabolo die door niemand gezien en begrepen werd en slecht werd behandeld in een dierentuin in Europa. Hij is daardoor mensen gaan haten. In een reservaat in Zuid Afrika waar hij uiteindelijk terecht komt laat hij zich niet uit de tent lokken. De eigenaar weet zich geen raad, maar laat hem niet vallen. Een dierentolk is uiteindelijk de oplossing. Zij vertelt wat er in het dier omgaat en de eigenaar van het reservaat geeft aan geen verwachtingen te hebben en zal hem een andere naam geven, zoals het dier heeft aangegeven. Daarna liet de panter zich in zijn buitenverblijf zien.
Het raakte me diep en moest huilen. Ik voelde zo een parallel met hoe vele kinderen zich tegenwoordig voelen. Wanneer ik contact met hen maak vertellen ze mij hoe ze zich voelen en voel me als de dierentolk en de eigenaar van het reservaat tegelijkertijd.
Ik besloot om dit verhaal in de rechtszaal te vertellen. Alles wat ik op papier had gezet en de andere hulpverleners met mij waren teveel woorden. Dit verhaal raakte direct de essentie. Het was alsof de zwarte panter met zijn energie door mij heen kwam. Ik werd de zaal binnengehaald en zat recht tegenover de rechter. Ze vroeg mij mijn ingezonden stuk nogmaals te onderbouwen. Dat deed ik met bovenstaand verhaal. Ze bleef me tijdens het vertellen gebiologeerd aankijken en zei plotseling: “ Ho maar, ik heb het begrepen. U bedoelt te zeggen dat vele kinderen zich net zoals deze panter voelen.”
“ja”, zei ik “Dat klopt”. Mijn verhaal was op de vertegenwoordiger van de Raad na, binnengekomen. De Rechter wilde er een nachtje over slapen. De volgende dag kwam het verlossende woord: Vrijspraak.
Dit was voor mij een doorbraak, alsof ik mezelf had overstegen voor wat betreft dit werk. Mijn gevoel zegt: “Je kunt nu de volgende stappen maken.” En dat ga ik ook doen.
Ik sta aan de vooravond van een project dat kinderen van 0-100+ weer in verbinding gaat brengen met zichzelf, met de aarde en leert hoe wij ons verhouden tot de aarde en de kosmos en andersom, wat we ervoor nodig hebben om als volledig mens hier op aarde te kunnen zijn. Hoe we onze essentie weer kunnen laten spreken en van daaruit onze kennis en weten van binnenuit naar buiten kunnen brengen. Geen kennis meer moedwillig laten pompen in de mens. Wel vrijwillig kennis vergaren. Weer ervaren dat we van elkaar kunnen leren . Dat we op deze manier kunnen bijdragen aan een verandering in de samenleving.
Voel je je aangetrokken om hier aan mee te doen, stuur me dan even een email: erika.debly@hetnet.nl
Mijn verhaal hier te delen met jou was een hele ervaring en heeft er ook toe bijgedragen dat ik deze volgende stap in mijn leven kan maken. In het begin was het beangstigend en het duurde even voordat ik dit laatste deel kon verwoorden. Nu voel ik me bevrijd en ben een blij mens.
