‘Eens kijken ... met welk essence moet ik beginnen? Met één van de vijf elementen of met één van de specials?’, vroeg ik aan het natuurwezen. ‘Degene met de kristallen,’ klonk het beslist. Op dat antwoord had ik niet gerekend, want kristallen stonden niet op mijn lijstje.
Het bleek al snel dat dit natuurwezen mij slechts zou helpen met de voorbereidingen van deze eerste essence en hij stelde zich voor als ‘Jurrian, professor van de stenen’. Hij was een kristalwezen.
Intussen piekerde ik mij suf hoe deze essence zou gaan ontstaan. Uit Jurrian kwam verder niks. Het voelde als één grote test. Duizendeneen ideeën passeerden de revue. Op alle duizendeneen knikte Jurrian van nee en zuchtte diep. Toen viel mijn oog opeens op een mandala van bergkristal die ik in mijn woonkamer heb liggen. Onder andere als oplaadplek voor de natuurwezens. Dát moest het zijn; eureka. ‘Jurrian, is het de bedoeling dat er een mandala gemaakt wordt van kristallen en halfedelstenen?’ Een glimlach verscheen om zijn mond. Yes, ik was geslaagd voor de eerste uitdaging. Dolblij was ik, nog nietsvermoedend dat er nog zoveel testen zouden volgen. ‘Oké, hoe nu verder, Jurrian? Kan ik de halfedelstenen en kristallen gebruiken die ik in huis heb?’ In de loop der jaren had ik er ongelofelijk veel verzameld omdat ik een opleiding tot crystal healer had gevolgd. Alle dozen en laatjes trok ik open. Ik vroeg bij Jurrian na welke stenen wel en welke niet gebruikt moesten worden. Overijverig ging ik vervolgens aan de gang met de legging van de stenen. Ik was er heilig van overtuigd goed in te kunnen voelen welke stenen waar moesten komen te liggen. Uiteindelijk was de mandala af. Hij zag er prachtig uit, vond ik zelf. Er kwam een enorme kracht van af. Ik maakte er foto’s van en was behoorlijk in mijn nopjes.
Een paar dagen later zat ik op de grond te kijken naar die fantastische mandala, toen er een briesende Jurrian naast mij stond. ‘Het is helemaal verkeerd’. Als een stampvoetende peuter ging hij tekeer. Ik was totaal uit het veld geslagen. Hoe kon dit nou gebeuren? Ik was zo nauwkeurig te werk gegaan. Mijn eerste samenwerking met de natuurwezens en dan gebeurt er dit. De moed zonk mij in de schoenen. ‘Alles moet anders’, zei Jurrian geïrriteerd. Verbijsterd haalde ik de stenen weg. ‘Sorry Jurrian’, stamelde ik. ‘De stenen kloppen toch wel? Of moet er nog iets toegevoegd of vervangen worden?’ Jurrian kalmeerde wat en samen begonnen we steen voor steen weer alles uit te zoeken. Ik vroeg hem telkens welke stenen waar gelegd dienden te worden. De eerste steen die in het midden van de mandala kwam te liggen, kwam mij totaal onlogisch voor. Het ging om mijn eigen meesterkristal, lang geleden ontvangen tijdens een initiatie.
Dit meesterkristal is een pracht van een Dow kristal. Deze steen is een zogenaamde transmitter-channeling kristal. Omdat ik op dat moment het totaalbeeld nog niet kon zien, begreep ik niks van de plek die de steen innam. Maar Jurrian was zo stellig dat ik geen tegengas durfde te geven. Na een uur lag de mandala er. Ja, deze klopte. De energie was zachter en harmonieuzer, maar enorm sterk. De mandala bestond uit honderdtien stenen. Omdat ik dit zo’n bijzonder getal vond, ben ik het op internet gaan zoeken. Ik vond het terug als het Harshadgetal, Sanskriet voor grote vreugde. ‘Da’s een mooi begin’, zo concludeerde ik.
De mandala was bijna één meter in doorsnede en lag op een groot stuk papier, van negen aan elkaar geplakte A4-tjes.
Een paar dagen later kreeg ik Mimi over de vloer die niet kon wachten om de mandala te aanschouwen. Enthousiast liep ze de trap op naar de woonkamer. Waar ik echter niet op gerekend had was mijn hond. Hij legde hetzelfde enthousiasme aan de dag, alleen niet voor de mandala, maar voor Mimi zelf. Hij holde achter haar aan de trap op. Terwijl Mimi stilstond voor de mandala, was de hond nog steeds in volle vaart en stoof recht op de mandala af. Hij probeerde te stoppen, maar slipte op het papier. Wat volgde was een ijselijke gil die uit mijn mond ontsnapte. Tegelijkertijd sloeg ik mijn handen voor mijn ogen. Wat onvermijdelijk leek, was teveel voor mijn tere gestel. Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid (of was het fatalisme) het van de angst. Ik zag dat het papier met de mandala vijfentwintig graden verschoven was. Wonder boven wonder lagen er maar vier stenen niet meer keurig op hun plek. Hoe was dat mogelijk? Ineens drong het tot mij door dat Jurrian mijn hond had gebruikt om mij te laten ervaren wat er energetisch gebeurt wanneer de stenen niet precies op de juiste plek liggen. Een ieniemienie verschil, een paar stenen die niet meer helemaal op hun plek lagen, bijna te verwaarlozen zou je zeggen, maar het had een geweldige impact. De hele mandala was vijfentwintig graden uit het lood. Dan zit je bijna in een parallelle dimensie. Nou, die les kwam wel binnen.
Het volgende obstakel zou het vervoer van deze mandala zijn. De hele mandala, zo had ik gehoord van Jurrian, moest komen te liggen op het grootste leylijncentrum van Nederland. Dat bleek op een kerkhof te zijn in Oosterland. Om de mandala een degelijke ondergrond te geven, had ik een stuk MDF laten zagen van één meter in doorsnede. Een stuk hout van deze afmeting, zou dat überhaupt passen achter in de auto? De plaat diende ook nog eens horizontaal te liggen in verband met alle kristallen die erop lagen. En hoe konden we de mandala, zonder iets te verschuiven, van de plek waar wij zouden logeren naar het kerkhof brengen? Ervaring had inmiddels geleerd dat samenwerken met natuurwezens uiterst nauw luisterde. Ik zag mijn geest al dwalen. Midden in de nacht (de essence moest om 04.29 uur gemaakt worden) door het dorp lopend naar het kerkhof. Jonglerend als een soort derderangs circusartiest die een bovenmatige plaat in de lucht in evenwicht probeerde te houden. Om vervolgens op het kerkhof met een zaklantaarn in de mond alle 110 stenen weer op de juiste plek op de houten plaat te leggen.
Inmiddels had ik van Jurrian begrepen dat het meesterkristal in het midden alle informatie van de gehele mandala had opgeslagen. Vervolgens verspreidde het kristal deze informatie weer als een soort fontein naar de omgeving. Met deze kennis trok ik toch de stoute schoenen aan en vroeg Jurrian of het misschien mogelijk was dat we alleen het meesterkristal konden meenemen. Dit kristal had tenslotte alle informatie in zich van alle stenen van de mandala. Ik luisterde en kon mijn oren niet geloven. Voor de zekerheid pakte ik ook nog de pendel erbij: het kon en mocht. Dit was echt fantastisch.
Om de omgeving alvast in kaart te brengen, reisden Mimi en ik een paar weken voor de exacte datum af naar de plek. Zo konden we ook al kennismaken met de eigenaresse van het bed & breakfast waar we zouden logeren. We wilden peilen hoe zij er tegenover stond dat wij bij nacht en ontij de deur uit zouden gaan en weer uren later zouden terugkeren. Ze verwelkomde ons als koninginnen. Ons nachtelijk avontuur werd aangehoord alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De eigenaresse van het B&B – en ook het hele dorp - was op de hoogte van het bestaan van de leylijnen. Wij zouden gewoon de sleutel van de voordeur krijgen. Vervolgens liepen wij naar de fraai gerestaureerde tufstenen kerk, gebouwd in het eerste deel van de twaalfde eeuw. De kerk was omringd door het kerkhof vol bloeiende bloemen. Beide werden met liefde onderhouden. De kerk was helaas gesloten. Enige tijd later hoorden wij toch stemmen vanuit de kerk komen. We klopten aan en er werd opengedaan. Verschillende mensen waren net een kunstexpositie aan het inrichten en wij waren ook hier weer van harte welkom. In de kerk was een prachtige schildering op het plafond, gemaakt door een Haarlemse kunstenares, van aartsengel Michaël. Natuurlijk, de Michaëllijn liep van hieruit helemaal door naar Rusland naar een plaats met de klinkende naam Archangelsk. Wat een prachtige bevestigingen. Het klopte helemaal dat we hier moesten zijn.
De dag was aangebroken dat we de eerste essence mochten maken. Zo spannend. Terwijl ik normaal totaal neurotisch ben als het aankomt op slapen in een ander bed, sliep ik die avond als een roos. Later bleek dat het B&B op een leylijn gebouwd was. Om vier uur ’s ochtends ging de wekker. Vanuit het raam van onze kamer keken we uit op de kerk en het kerkhof. Het zou ons drie minuten kosten om daar te komen. Wel zo handig midden in de nacht. Gewapend met al onze spullen: het kristal, glazen schaal, water, alcohol, trechter, zaklantaarn, audiorecorder, pen en papier, gingen we op pad. Mimi begon heel zacht te klanken.
Stel je voor dat één van de omringende bewoners ons zou horen. Twee vrouwen in het holst van de nacht zingend op een kerkhof; we zouden acuut zijn afgevoerd door de GGZ. De avond ervoor was het weer onstuimig geweest. Nu, ettelijke uren later, was het heel rustig weer. Het was zelfs aangenaam qua temperatuur. Zittend op een houten bankje voelden we dat we voor de derde keer meer dan welkom waren. Ditmaal gaf de kosmos ons een cadeau in de vorm van een diepzwarte hemel gevuld met ontelbare fonkelende sterren.
Ik stemde af op de natuurwezens en verwelkomde iedereen die het hogere plan diende en aan de essence zou gaan werken. Stukje bij beetje werd duidelijk waar de essence mee te maken had. Ongelofelijk veel natuurwezens waren erbij aanwezig. Rond zes uur was de essence klaar. De opgeslagen informatie in het meesterkristal was moeiteloos in de leylijnen gevloeid. Moeder Aarde had op haar beurt haar onvoorwaardelijke liefde via de leylijnen afgegeven aan het meesterkristal. Wat een prachtige uitwisseling. De lucht kleurde langzaamaan steeds meer roze. Diepe zucht. De kop was eraf. Ondanks alle voorbereidingen, obstakels, de enigszins aparte plek en het nachtelijk uur smaakte dit naar meer.
Zes dagen later mochten Mimi en ik weer op pad gaan voor essence nummer twee.
