GOD IS NOOIT TE LAAT! (MAAR OOK NOOIT TE VROEG)

door: Erica de Kat Angelino

Deze pakkende zin is eigenlijk de titel van de bestseller van White Bull via Ian Graham waarin staat dat alles altijd op het juiste moment gebeurt.

Deze keer geen bericht van mij over natuurwezens.

Ik heb net de laatste nieuwsbrief gelezen van Tom en Judy Kenyon. In het kort gaat het erom dat er meer chaos om ons heen is dan ooit tevoren en dat we op een cruciaal kruispunt staan om te kiezen voor het al eeuwen gebaande pad of dat we kiezen voor ‘off the beaten track’.

Tientallen jaren heb ik banen gehad die me geen plezier boden. Ik kreeg er alleen geld voor terug waar ik wel dingen mee kon doen die me blij maakten. 10 jaar terug heb ik het roer weer eens omgegooid om mij te wijden aan een praktijk waar ik mijn ziel en zaligheid in kwijt kon. Geen direct uitzicht dat ik er van rond kon komen, maar ik volgde wel mijn passie. Echter, de praktijk heeft nooit echt goed gelopen. Op het moment dat ik dacht moet ik zo nog aanmodderen en stug doorgaan of zet ik er een punt achter kwam mijn moeder met het – briljante – idee om bij mij te komen wonen. Dit in verband met haar leeftijd en alle plannen van de regering ten aanzien van de zorg voor ouderen. Aangezien de praktijkruimte zich bevindt waar zij komt te wonen werd de keuze min of meer voor mij gemaakt: stoppen met de praktijk. 

Maar dan ..... Ik wil niet meer terug naar banen waar ik goed voor betaald krijg, maar waar ik niet blij van word. Ik wil en KAN het ook niet meer. Ik wil mijn zielelied zingen. Ik wil ‘off the beaten track’.

Maar toch ook blijft bij mij het veilige, gebaande pad strepen trekken in  mijn kop. Ik heb nog voor 3 maanden geld en dan zijn al mijn potjes echt op. Kom op jongens, er moet toch IETS zijn. Je ziet, een rotsvast vertrouwen in de kosmos heb ik nog steeds niet.

Iedere poging een baan in loondienst te vinden op een vlak waar ik wel warm voor loop werden direct de kop ingedrukt: uw profiel sluit niet aan, we hebben reeds  300 sollicitaties binnen, we kunnen niet iedereen persoonlijk een bericht sturen, wij hebben gekozen voor een andere kandidaat. En dan komt er toch weer een baan op mijn pad die ‘too good to be true’ lijkt te zijn. Joepie .... totdat ik hoor wat het salaris is en extra voorwaarden in het volgen van een overigens totaal niet relevante opleiding. Ben ik dan zo arrogant, is mijn ego nog steeds immens, of heeft het te maken dát ik van mijzelf houd? Ik heb mijn bekomst van me steeds weer te voelen als een galei/loonslaaf. 

Van jezelf houden. Ja, en dan ben ik ook HSP-er: loyaal, integer, bescheiden, wil de mens graag helpen, kom niet goed voor mijzelf op, ga confrontaties uit de weg, wil vrede en blijdschap. Jullie kennen de kenmerken zo langzamerhand allemaal wel. Deze eigenschappen werken helaas vaak tegen je in loondienst. Ik weet, het ik laat het gebeuren maar die verrekte loyaliteit en integriteit kunnen flink in de weg zitten.

Ik sta op het kruispunt. Sla ik toch de weg weer in van (schijn) veiligheid? Laat ik mij leiden (lijden) door de maatschappij die dicteert dat je tegenwoordig alles maar moet aannemen qua werk; je wilt toch uit de financiële misère?

Hoe lang laat ik dit nog gebeuren?

De tijd is daar. Ga maar ‘off the beaten track’. Geef je over aan het grote plan.

Een paar keer goed ademhalen, even adem inhouden en daar spring ik, in het diepe.

Denk toch nog weer even: ‘hoop alleen dat God geen sabbatical heeft genomen en vergeten is een opvolger aan te stellen’. O nee, loslaten in vertrouwen. Ik ga mijn dwanggedachten en niet-vertrouwen maar een tijdje wegsturen naar een onbewoond eiland.

Ik ga jullie zien in wonderland.