Vorig jaar vroeg een goede vriendin aan mij of ik niet een keer mee wilde naar het Klooster Maria Toevlucht in Zundert om een 4-daagse Zen meditatie te doen. Er wordt niet gesproken en je mediteert vele uren afgewisseld met een boswandeling of een dienst in een mooi eenvoudig kapel.

Ik had dit nog nooit gedaan en ik ben altijd in voor iets nieuws. Het was ook een mooie tijd om te gaan omdat het dat weekend volle maan was en schitterend lente weer zou worden. Donderdagmiddag kwamen we aan en de eerste meditatiesessie was eind van de middag. Die namiddag en avond hebben we zo’n 1,5 uur gemediteerd, gegeten en een dienst van de broeders bijgewoond die werkelijke prachtige stemmen hadden. Om 9.45 uur gingen we slapen om de volgende dag om 5.45 uur op te staan en de eerste meditatiesessie van die dag vond plaats. De hele dag en de daarop volgende dagen gingen voorbij in een ritme van mediteren, diensten bijwonen, eten en wandelen zonder te spreken.

Zoals ik al schreef ging de eerste dag best goed. Mijn vriendin had twee meditatie kussens meegenomen waar we op zaten met onze benen en voeten naar achteren. Ik heb nooit langer dan 10 minuten in zo'n houding op zo’n kussen gezeten laat staan uren lang in blokken van een half uur. De tweede dag voelde ik bij de tweede sessie mijn wreef op spelen en doordat dat zo’n pijn ging doen kon ik me niet meer concentreren op de meditatie. Om het vol te houden concentreerde ik me op mijn ademhaling maar de pijn werd steeds erger, ik wilde het uitschreeuwen en van houding veranderen. Iets in mij voorkwam dat ik dat deed. De pijn was nu zo erg dat ik voor mijn gevoel ging hallucineren en mijn voeten niet meer voelde. En toen gebeurde het. Er kon geen gedachte meer naar binnen, ik kwam in een diepe leegte terecht. Ik kon niet meer denken, niet meer aan de pijn denken. Ik ervaarde alleen maar die leegte. Aan het einde van de dag deed alles pijn en had ik enorme hoofdpijn. Uit het zicht van anderen vroeg ik aan mijn vriendin of zij daar ook last van had. ‘Een beetje zei ze, maar je moet niet vergeten dat je al je Alfa golven uitzet, dus het denken uitzet en dat kan hoofdpijn geven.’ Ik zag op tegen de volgende dag want hoe ging ik dat volhouden. Echter tot mijn verbazing, ik had nergens last van en mijn hoofdpijn was ook over. Ik kon nu aan de slag met mijn innerlijk werk, de pijn het verdriet en wat zich voor deed.

Aan het einde van de 4 dagen was ik zo enthousiast dat ik het thuis nu voortzet. Door al mijn behandelingen bij de accupuncturist heb ik nu veel meer energie en minder slaap nodig zodat ik 's ochtends met de zon opsta om een uur te mediteren. Ik ben Hervormd opgevoed en heb vooral het woord meegekregen, maar niet het lichaam. Zoals ik het zie vertegenwoordigt het woord het hoofd en het lichaam het onderbewuste en zoals alles in het leven gaat het om de balans. Mijn lichaam hangt er nu niet meer bij. Ik ben mijn vriendin dan ook erg dankbaar dat ze me dit heeft laten ervaren. Ik ben weer een stap verder in mijn ontdekkingsreis.