Mandela is altijd mijn grote voorbeeld geweest in het kader van het nooit opgeven te geloven dat vrede en liefde het kwaad zullen overwinnen. Ik ging naar Zuid Afrika om drie weken in Kaapstad en omgeving door te brengen. Ik was al een keer eerder in Kaapstad geweest en had toen niet de behoefte gevoeld om naar Robbeneiland te gaan. Nu is het anders. Mandela is 5 december 2013 overleden en ik kreeg de kans om weer naar Kaapstad te gaan. Ik wilde een artikel wijden aan Mandela en daarom bracht ik een bezoek aan Robbeneiland om de energie en de sfeer te voelen die Mandela 27 jaar lang gevoeld moet hebben. Een gids leidde ons langs de ‘cave’ waar politieke gevangenen 7 dagen in de week werkten en waar de meest uiteenlopende politieke discussies werden gevoerd. Zo werden we ook naar de cellen gebracht waar Mandela gezeten heeft en konden we de schrijnende verhalen van ex-gevangenen lezen. Een van deze verhalen maakte behoorlijk indruk op mij: Een politiek gevangene schreef hoe zijn grootvader hem altijd inpeperde dat zwarte Afrikanen van de duivel kwamen en omdat zij geen Christenen waren werden ze zo door de blanken behandeld. De gids, een ex-gevangene, vertelde ons hoe het eten werd verdeeld onder de gevangenen. Er was namelijk een rangorde: Eerst kwamen de blanken, dan de indianen en de kleurlingen en daarna als allerlaatste de zwarte Afrikanen. Ik vroeg deze ex-gevangene die 5,5 jaar gevangen had gezeten of het niet moeilijk was om elke keer geconfronteerd te worden met zijn verleden op Robbeneiland. Hij antwoordde in het begin wel maar later droegen de rondleidingen bij aan zijn eigen genezing doordat hij elke keer de verhalen kon vertellen. Mandela zo vertelde hij had zijn eigen groententuin waar hij zijn documenten verborg die diende om zijn boek ‘ De lange weg naar Vrijheid’ te schrijven. De documenten werden door de bewakers gevonden maar men weet tot op de dag van vandaag niet waar deze documenten zijn gebleven. Het is overigens geen enkele gevangene gelukt te ontsnappen. Het is 30 kilometer zwemmen naar de kust; je moet door het territorium van de haaien zwemmen en het water is altijd erg koud. Wanneer het iemand wel lukte dan werd hij opgewacht aan de overkant en wachtte hem de isoleercel. Ik ben er van overtuigd dat Mandela’s zijn gevangenischap hem op het spirituele pad heeft gebracht. Op Robbeneiland heeft hij gehoor kunnen geven aan zijn ziel en is hij sindsdien een voorbeeld voor velen. Het was Mandela die eind jaren vijftig opriep om de wapens ter hand te nemen. Het was een shock voor mij om dit te lezen. Mandela zag geen andere uitweg. Hij was ook maar een mens en hij was niet voor niets op aarde gekomen. Hij had net zoals wij allen een taak en tegelijkertijd had hij ook veel te leren. Hij was ijdel, door Robbeneiland is hij nederig geworden en zag hij in dat hij fouten had gemaakt. Hij ontwikkelde zich doordat hij op Robbeneiland bijzonder mensen ontmoette. Gandhi was zijn inspirator en via meditatie kon hij zich verheffen boven het kwaad en dat inspireerde mij. Zoals hij zelf zei:’ Robbeneiland is mijn leerschool geweest’. Hij was een kanaal die gedurende zijn leven niet vaak zichzelf heeft kunnen zijn. Mandela groeide op als een lid van de Royal Thembu familie en studeerde rechten. Toen al was hij gebonden aan allerlei regels binnen de zwarte gemeenschap en de blanke gemeenschap. Dit zette zich op een andere manier voort tijdens zijn gevangenisschap en na zijn gevangenisschap werd hij geregisseerd wat hij wel en niet mocht zeggen. Echter hoe minder hij sprak hoe meer impact hij had. Hij begreep als geen ander dat alleen de trilling van liefde kan leiden tot vrede.