Er is altijd een reden waarom ik naar een bepaald land op reis ga. En het is altijd een andere reden dan ik denk. Ik kom meestal gedurende mijn verblijf erachter wat de reden is.

Ik was al bijna 2 weken in Zuid Afrika en logeerde bij mijn vriendin Margot in Paarl. Margot gaf aan dat zij op zaterdagochtend naar een vergadering ging van een Township, de Amstelhof, daar zij de organisatie van dit Township Amharic Community Development sponsort. Margot maakt zich hard voor de ontwikkeling van met name de kinderen in Amstelfhof en haalt daarvoor in Nederland veel geld op. Zij vroeg of ik geïnteresseerd was om mee te gaan. Ik was zeker geïnteresseerd om mee te gaan om te zien hoe zo’n vergadering ging en wat ze al zo bereikt hadden met de sponsoring uit Nederland. Christopher Samuels, een van de oprichters, is de groot drijfveer achter de organisatie Amharic die naar zijn dochter is vernoemd. In Amstelhof werden we hartelijk verwelkomd door Dephi een wijze vrouw van 74 jaar die onderdeel uitmaakt van deze organisatie. We gingen naar de bibliotheek waar de vergadering zou plaatsvinden. Naast Chris en Dephi schoven 5 andere leden van jong tot oud aan en Chris begon uit te leggen hoe het geld dat door Margot ingezameld was besteed. Daarna nam Margot het woord en vertelde zij voor de nieuwkomers nogmaals het verhaal hoe zij 7 jaar geleden geïnspireerd werd door de passie en gedrevenheid van Chris. Ik vond het geweldig hoe Margot vertelde hoe zij vervolgens deze community probeerde te helpen door middel van georganiseerde wijnproeverijen. Voor mij werd het nog interessanter toen ik Chris hoorde vertellen over de toekomstplannen voor deze community. Zoals hij het vertelde zo voel ik het precies en was ik oprecht verbaasd hoe deze organisatie de nieuwe wereld zag. Zoals Chris zei: ‘We do not feed them with money’. Zij willen namelijk helemaal niet het westen kopiëren maar zien in dat het contact met de natuur van belang is. Zij hebben het niet meer over de apartheid ondanks het feit dat de oudere generaties hier nog de littekens van dragen. Zij vergeven en zien in dat we allemaal de zelfde lucht in ademen en dat we het met elkaar een andere betere wereld kunnen creëren. Zij willen helemaal niet de communities waarin zij altijd al hebben geleefd opgeven, maar zien in dat het noodzakelijk is voor de kennisoverdracht dat jong en oud met elkaar opgroeien. Zij zien in dat het belangrijk is voor de kinderen om de oplossingen niet buiten zichzelf te zoeken maar te geloven in je eigen kracht. Zij leven op het oudste continent waar de mensheid het eerst een voet op aarde heeft gezet. Zij realiseren zich dat ze de kennis van de planten en de bomen niet mogen verliezen. Zij kunnen met de kennis die er gelukkig nog steeds is eigen groenten en helende planten verbouwen. Amharic heeft in de gaten hoe ze hun eigen wereld kunnen veranderen en een voorbeeld kunnen zijn voor de communities om hun heen en naar mijn idee een voorbeeld voor de wereld hoe je een andere wereld kunt creëren. Wat vond ik het geweldig om dit mogen mee te maken. Opeens zag ik dat juist de verandering kan komen van woongemeenschappen die niets te verliezen hebben en inzien wat echte rijkdom is en het beste van hun wereld en de westerse wereld kunnen combineren. De Maories doen het ook op deze manier in New Zealand. De Samies in Zweden. De Inca’s in Peru en de zwarte Afrikanen in Zuid Afrika. Zou de verandering dan toch vanuit de Inheemse bevolking komen?