Mijn passie is om naar authentieke plekken te reizen waar ik me niet alleen kan verbinden met Inheemse volkeren, maar meer nog met de plekken waar zij leven of hebben geleefd. Deze plekken brengen mij weer in contact met de natuur en met  onze voorouders. Op deze krachtplekken gaan mijn chakra’s als vanzelf open en voel ik mij verbonden met de aarde, de zon, de maan en de sterren. Ik voelde echter nooit de behoefte om de plekken te bezoeken waar Maria Magdalena en de Katharen hebben gewoond. Totdat ik de boeken van Kathleen McGowan, Ton van der Kroon en Lars Muhl, om er enkele te noemen, ben gaan lezen.

Ik was nieuwsgierig geworden naar deze plekken en, zoals ik dat dan meestal doe, boekte impulsief een spirituele reis. Dit keer ging ik met een gezelschap met de bus naar Narbonne. Altijd spannend!

Met de bus op reis, dat doe ik nooit weer. Wat een ramp is dat wanneer je halverwege moet overstappen en om 17.00 uur geacht wordt te eten bij een wegrestaurant waar je met alle 80 passagiers in de rij mag staan om de een of andere vette maaltijd te bestellen en drie kwartier de tijd krijgt om die maaltijd naar binnen te werken. Alle  passagiers moeten daarna dan ook nog even naar de toilet, zodat je gestresst de bus weer ingaat. Aan één stuk door werden kinderfilmpjes vertoond waarvan het geluid volgens mij op maximaal stond, zodat ik mijn boek maar heb weggelegd want het was onmogelijk om mij daarop te concentreren. De begeleider van de bus vond zichzelf erg grappig en liet ons steeds weten wat we wel en niet mochten, alsof we kleine kinderen waren. Dit was nu niet de ideale voorbereiding op een spirituele reis. Enfin, ook daar dien je mee om te kunnen gaan. 

In de bus werd langzamerhand duidelijk wie bij mijn groep hoorde en in Narbonne werden wij door onze begeleiders opgehaald. 

We werden ondergebracht in een groot huis dat over de schitterende Pyreneeën uitkeek. We waren aangekomen in het land van de Katharen.

Zeker is dat de manier waarop de Katharen hun overtuigingen lééfden, grote indruk heeft gemaakt en voor ons nog altijd een bron van inspiratie is, ondanks het feit dat voor de Katharen alleen het spirituele telde. De aarde was de hel en het lichaam een beperking voor de ziel. De Katharen zagen de bevrijding van het lichaam als het hoogst haalbare op Aarde. Zij brachten deze levensfilosofie op de een of andere manier tot uitdrukking. Óf zij waren hun tijd ver vooruit óf misschien blijft de “boodschap van liefde” wel telkens dezelfde maar verandert enkel de vorm.

In de dagen die volgden hebben we bekende plekken zoals de ruïnes van de kastelen van de Tempeliers, Rennes-le-Château, Carcassonne, Montségur, de grot van Maria Magdalena en de heilige berg met de inwijdingsgrotten van de Katharen bezocht. De inwijdingsgrotten waren voor mij absoluut het hoogtepunt. 

De belangrijkste inwijdingsgrotten zijn de Grotte des Églises, de Grotte de l’Ermite en de Grotte de Bethlehem. Op de laatste dag van onze reis gingen we eerst naar de grot Des Églises waar we ons voorbereidden op de inwijding. We gingen in meditatie die overging in klanken. De welbekende energie van de Elders vulde mijn lichaam en mijn lichaam begon te trillen. Wanneer dit gebeurt word ik emotioneel en weet ik dat ik al mijn krachten nodig heb om te aarden. Toen mijn lichaam tot rust kwam en iedereen weer geland was, zijn we naar de grot van Bethlehem gelopen. In deze grot bevindt zich een altaarsteen waar iedereen van de groep op is gaan liggen terwijl de rest van de groep om de altaarsteen heen stond en met hun handen energie gaven. Voor de meesten was dat een bijzondere ervaring.

In diezelfde grot staat afgetekend in de rotswand een pentagram. In dit pentagram zou de in te wijden persoon gedurende een hele nacht hebben moeten staan. Een aantal mensen van onze groep is één voor één in dit pentagram gaan staan, wat niet zo heel makkelijk was omdat de stenen glad zijn. Toen ik er eenmaal stond en ik mij over wilde geven aan een kleine meditatie, begon mijn lichaam weer te trillen, zo erg zelfs dat ik niet langer kon blijven staan. Volgens een van de begeleiders is dat de krachtige energie van het pentagram die door je heen gaat. Ik was nu zogenaamd een ingewijde, oftewel volgens de ‘Goede Christenen’ (de Katharen) een ‘Bonne Femme’. 

Na de inwijding realiseerde ik mij dat Maria Magdalena voor het vrouwelijke aspect staat, de moedergodin. Zij was niet alleen de geliefde van Jezus, maar ook een ingewijde en een belangrijke apostel. Het vrouwelijke aspect is echter doelbewust uit de kerkelijke geschiedenis geschrapt. Ik besefte hoe belangrijk de energie van Maria Magdalena in deze tijd van transformatie is.
Na ruim 2.000 jaar afgescheiden te zijn geweest van Moeder Aarde en van de Bron, vraagt zij ons immers om onze gepassioneerde, aardse natuur tot uitdrukking te brengen. Dit alles zal invloed hebben op hoe we relaties met elkaar aangaan en ons uiteindelijk brengt tot Eenheidsbewustzijn. 

Na mijn verblijf in Frankrijk reisde ik naar Ierland om ook daar contact te maken met onze voorouders en de plekken te zien waar zij hebben geleefd. Gelukkig ging ik nu met het vliegtuig. Alleen de controles op Schiphol worden steeds langer. Wat mij betreft is het alleen maar schijnveiligheid en krijg je wel steeds de stralingen van die controlepoortjes binnen. Ik baal van die vliegtuigmaatschappijen zoals easyJet. Je denkt dat je voor 70 euro een ticket naar Belfast hebt, maar wanneer je online incheckt moet je nog eens 70 euro betalen voor je stoel en je koffer. Ik voelde me bij de neus genomen. Maar goed, ik mag niet klagen want wat ben ik blij dat ik dit werk mag doen.

Een Engelse vriendin die ik al bijna veertig jaar ken, had een paar weken Ierland geboekt en vond het geen probleem als ik tien dagen mee zou gaan. Ik was nog nooit in Ierland geweest en dit was een uitgelezen kans. Zo langzamerhand weet ik dat ik niet voor niets naar bepaalde plekken reis en ook nu had ik er vertrouwen in dat ik naar de juiste plekken zou worden geleid om daar alleen maar te zijn en verbinding te maken met onze voorouders.

Mijn vriendin zegt niet spiritueel te zijn, maar had een heel programma gemaakt en rekening gehouden met het feit dat ik graag oeroude plekken bezoek. We hadden prachtig weer en daarom was het een feest om deze plekken te bezoeken.
Er is weinig bekend over de eerste mens in Ierland. Waarschijnlijk waren het boeren die ongeveer 5.000 jaar voor Chr. naar Ierland kwamen en zaden en dieren meenamen.

Het is ongelooflijk dat ik graftombes heb bezocht in County Meath: Newgrange, Loughcrew en Knowth, gemaakt 5.000 jaar voor Chr. De toenmalige aardebewoners werkten intensief met de zon, zoals dat ook bij de piramides in Egypte en in Stonehenge (deze zijn  jonger dan de graftombes waar het hier over gaat) is gedaan. Sommige graven zijn zodanig gebouwd dat er zomer en winter solstice lichtstralen bij zonopgang èn zonondergang doorgelaten worden. De bouw van deze graftombes is nog sterker verbonden met de maan en de vrouwelijke cyclus. Binnenin zien we vaak de kleur rood, die staat voor bloed en aarde. Sommige graven hebben de vorm van de moederschoot en het geeft ons de indruk dat men er destijds van uitging dat de schoot van Moeder Aarde en de Great Goddess op deze manier voortleven. Ook heeft men het idee dat sommige graven de vorm van een heel lichaam vertegenwoordigen

Ik heb toch heel wat afgereisd de laatste jaren en heel wat oeroude stenen gezien. Onlangs nog op 5.000 meter hoogte in de Sierra Nevada in Colombia, maar ze blijven mij overal trekken en verbazen. Wat ik ook nu weer zo fascinerend vond, zijn de tekeningen die nog steeds zichtbaar zijn in deze eeuwenoude stenen. Men weet tot op de dag van vandaag niet waarom men deze tekeningen maakte en wat ze uitbeelden. Voor mij zijn het tekeningen waarin de oneindigheid van het leven wordt afgebeeld.

Naast mijn fascinatie voor deze stenen werd ik ook geraakt door de vele oeroude bomen, maar ook door de warmte en de hartelijkheid van de Ieren. Zo arm als ze zijn, wanneer je glas leeg is wordt dat door iemand gevuld. Prachtig is hun blanke huid en het vlammende rode haar. Ik heb eens gelezen dat maar 10% van de wereldbevolking rood haar heeft en dat 90% hiervan leeft in Noordwest-Europa. Het dikke rode haar was nodig om de koude winters te kunnen doorstaan.
Ik bekeek mijzelf in de spiegel en zag mijn dunne blond-grijze haar. Ik heb altijd gedacht dat mijn voorouders uit Noordwest-Europa kwamen, maar ik ben nu toch gaan twijfelen.

Op een avond waren we in een pub om naar live Irish music  (klik hiernaast op het microfoontje) te luisteren. Je maakt met de Ieren heel makkelijk contact, maar de pijn die zij in het verleden hebben geleden is nog steeds voelbaar. We zongen met z’n allen en op het eind stonden alle Ieren op om een bekend Iers lied te zingen. Een Ier zei tegen mij: ‘We never won, but we like to sing.’ Ik smolt weg en kreeg tranen in mijn ogen. Wat zijn mensen toch mooi.

Het was weer een feest om deze prachtige plekken in Zuid-Frankijk en Midden-Ierland te mogen bezoeken. Het maakt niet uit waar ik naar toe ga, de oeroude plekken vertellen mij vaak hetzelfde verhaal, alsof ze met elkaar communiceren. Ik blijf het elke keer een wonder vinden en raak niet uitgekeken.