De reden waarom ik begin december naar Italië terugkeerde.

Door: Agnes van de Beek

Vorige maand werden ik en een vriendin, waarmee ik in het voorjaar op onderzoek door Zuid-Italië reisde, genomineerd voor een italiaanse prijs. Ik was zeer verbaasd dat ik een erkenning kreeg voor een prestatie die met mijn onzichtbare werk te maken heeft. Al meer dan twintig jaar doe ik opschoningswerk op de aarde. In de eerste jaren gebeurde dat vrij onbewust en begreep ik niet dat er fysiek zoveel speelde wanneer ik sacred sites in en buiten Europa bezocht. Langzamerhand begreep ik dat door het kennismaken met bepaalde plekken, door aandacht te geven aan de plek, er iets vrijkomt dat bijvoorbeeld vreugde en emotie kan geven, maar dat soms ook de beerput opengaat en alles wat de aarde door menselijk en onmenselijk gedrag als het ware heeft ingeslikt, naar buiten komt.

Zowel de aarde als de mens dienen zich juist nu te vrijwaren van alle duale donkere krachten die door de eeuwen heen zijn gevormd.

Het toeval wilde dat we tijdens onze reis in het voorjaar werden uitgenodigd door een college-schrijver van mijn reisgenoot Selma Sevenhuijsen om naar Ceccano, ten zuiden van Rome, te komen. Tijdens de rondleiding aldaar kwamen we in contact met bijzondere megalithische steencirkels in het bos buiten Ceccano. Ik schreef er een artikel over in een vorig Nu1 met als titel Levende Stenen. Blijkbaar was dit genoeg om voor de "Premio Nazionale Cronache del Mistero 2016" genomineerd te worden.
Ik zie het als een kosmische glimlach, een beloning voor meer dan twintig jaar werk op vele plekken in de wereld. Echter, ik begreep ook dat ik terug moest keren naar Italië en niet alleen om een prijs in ontvangst te nemen, maar dat er nog meer werk wachtte, zowel in Rome, waar we de eerste en laatste nacht verbleven, als de twee tussenliggende dagen in Ceccano. En dat werd bewaarheid. Over Rome, waar ik mij opnieuw met het Vaticaan, het Pantheon en het Forum Romanum verbond, een volgend keer meer. Dat verhaal is nog niet af. Hieronder mijn toespraak die ik in mijn beste Italiaans voorlas en die niet zo wetenschappelijk is zoals van de meeste andere prijswinnaars, maar die wel bedoeld is om te beseffen waarom we juist nu op planeet Aarde leven.

Toespraak ter gelegenheid van de uitreiking van een Italiaanse prijs

Ik voel mij zeer vereerd deze prijs in ontvangst te mogen nemen, de “Premio Nazionale Cronache del Mistero 2016”.
Voor mij is het ook een erkenning om het onzichtbare zichtbaar te maken.

Vele malen reisde ik al in Italië en bezocht ik vele steden, maar met name Rome. Dit voorjaar was het de eerste keer dat ik, samen met vriendin-collega Selma Sevenhuijsen, Ceccano bezocht. De laatste twintig jaar bezocht ik vele heilige plekken in de wereld, van China, Tibet, Egypte tot Zuid- en Midden-Amerika. Vooral voelde ik een sterke connectie met de Keltische landen en ik deed veel onderzoek in Groot-Brittanië.

Ik heb geleerd dat, wanneer ik een aantrekkingskracht tot een bepaalde plek voel zonder te weten waarom, ik daar naartoe dien te gaan. Op het moment dat ik beredeneer waarom ik daar naar toe moet gaan, komt er vaak weerstand. In al die jaren kwam ik tot ontdekking dat ik een energetisch opschoner ben. Dat te ontdekken was niet gemakkelijk. Daar mijn fysieke lichaam vaak heftig reageert op de plek waartoe ik me aangetrokken voel of zelfs reageert op plekken die toevallig op mijn pad komen. Dat uit zich dan vaak in energieverlies, duizelig- en misselijkheid of een emotie van verdriet die opkomt.

Ik ontdekte dan dat de plek aandacht vroeg, dat negatieve krachten zich opdrongen en overleden zielen bevrijd wilden worden. Daar was ik me lang geleden niet van bewust. Nu wel en mijn lichaam zegt: “Er is werk aan de winkel.” Door mijn ervaring heb ik een heilig vertrouwen gekregen in mijn onbewust Weten in het moment. Door dat te volgen, door uit de angst te blijven en niet te veel na te denken, weet ik wat te doen. Ik voel dan de verbinding met de bron die mij aanstuurt. Het interessante is dat er vaak bevestiging en uitleg komen, maar altijd achteraf, door synchroniciteit, door verhalen die naar je toekomen, door gechannelde boodschappen.

Ik voel ook dat er een reden is dat ik wederom, onverwachts, gevraagd ben terug te keren naar Italië. Natuurlijk is deze eervolle erkenning hier in Ceccano de aanleiding. Maar er is meer, ik moest opnieuw naar Rome te gaan. Ik voelde dat ik me wederom met de Egyptische obelisken in Rome diende te verbinden. Ik weet dat er acht oude Egyptische obelisken staan en vijf Romeinse van latere datum. De belangrijkste daarvan staat op het Sint-Pietersplein voor het Vaticaan.

Ik voel mij als opschoner aangetrokken door deze acupunctuurpunten op aarde, niet alleen in Rome, maar ook in Parijs, Londen, Istanbul en Washington. Het zijn kosmische "zonnewijzers" en zon-aarde verbinders.
Niet voor niets werden deze positieve krachtinstrumenten vanuit Egypte naar Rome getransporteerd. Ik besef echter ook dat er in de oudheid onzichtbare manipulatieve velden voor de aarde zijn gecreëerd om als het ware de mens te beheersen. Het is nu de tijd om de negatieve beïnvloeding terug te brengen naar de energie waarvoor o.a. deze kosmische instrumenten bedoeld zijn. Er zijn zeer interessante boeken geschreven die ons wakker schudden en ons inzichten geven. Echter, men spreekt ook over the books of light, die informatie bevatten die je alleen kunt lezen wanneer je je met de juiste frequentie verbindt. Er zit een taal in ons die universeel is, de toegangspoort tot het innerlijk Weten. Dat is de weg van het hart naar het brein! Quantum space, het zero point, is als het ware de atoom van het All, niet buiten ons, maar binnen in ons. We dienen alleen maar stil te zijn en te luisteren. Ook maak ik gebruik van een andere energetische taal, de Mandala. Het tekenen in de cirkel van oneindigheid zet voor mij vaak een energie neer die pas na langere tijd de betekenis laat zien. Naar aanleiding van een reis of een gedachte kondigt zich een thema aan dat centraal staat en de rest volgt dan als het ware het verhaal. Als voorbeeld heb ik drie mandala's bij me die verwijzen naar het Vaticaan met de tweestaartige meermin, het Pantheon en de oude oermoederplek en de Obelisk op het Sint-Pietersplein.

Uiteindelijk komen we er alleen door co-creatie. We volgen allemaal verschillende paden, verschillende interesses en passies. In deze tijden van chaos, maar ook van grote verandering op de aarde en in het universum, komen al deze creaties, geschriften en herinneringen weer bij elkaar.
Het veld wordt gevuld, niet alleen met kennis, maar ook met innerlijk weten en liefde voor de mens en de aarde.

Juist nu is het belangrijk de innerlijke stem te volgen, naar je hart te luisteren en van daaruit de verbinding met het brein te zoeken.
Men spreekt wel eens over het blindelings vertrouwen in iets hebben. Dat komt nooit uit de mind maar uit het gevoel.
Gaya, onze aarde, is de wijze moeder met de kennis van alle tijden. Door haar te eren zal zij haar geheimen uit ons verleden prijsgeven.

Er is zichtbaar werk, vertaald in boek en film en er is onzichtbaar werk. Beide vinden hun weg in het veld van Ascentie op weg naar de Nieuwe Aarde.
In dit internationale gezelschap leggen wij nu onze gaven op tafel en vieren we dat we samen zijn gekomen op deze belangrijke plek hier in Ceccano.
Mijn dank gaat uit naar het initiatief van "Il Punto sul Mistero" om ons nationaal en internationaal te erkennen en samen te brengen.

www.moederaarde.eu