AATKIÉLI
Altijd bij me, mijn kind
dat nooit tot materie is geworden
Door: Myka Engels
Drieëntwintig jaar geleden was ik zwanger. Na ongeveer zeven tot acht weken werd ik beroerd. We waren aan het klussen in de praktijk en ik werd vreselijk misselijk. Als ik kracht wilde zetten om over te geven deed mijn buik afschuwelijk veel pijn, zodat het overgeven stopte.
We wisten het meteen: dit is mis.
Enkele uren later was ik geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Ik vertel nu eerst wat er in materiële zin met mij gebeurd is.
Daarna vertel ik mijn energetische en spirituele ervaringen.
Na de operatie was ik een baby in wording en een eileider armer en een wond en een jaap van een hechting rijker. Het is moeilijk te beschrijven wat er toen door me heen ging. Mijn lichaam was zich aan het voorbereiden op de creatie van een nieuw mensje en dit werd bruut afgebroken.
De lichamelijke pijn daarna is te dragen. De emotionele, hormonale en psychische pijn is zeer lastig te verwerken.
Drie jaar later was ik weer zwanger. Ik was helemaal blij en ging meteen weer voor controle naar de gynaecoloog. Na ongeveer zeven tot acht weken verloor ik bloed. Het leek erop dat de zwangerschap spontaan was afgelopen, maar het bleek weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. Ditmaal werd mijn andere eileider weggehaald.
Direct na dit verlies werd ik woedend. Ik vond het ontzettend onrechtvaardig en voelde me enorm in de steek gelaten.
Omdat ik nu geen eileiders meer had, kon ik niet meer op de normale wijze zwanger worden en zijn we de weg van reageerbuisbevruchting ingegaan. Dat betekende elke dag injecteren met hormonen. Na een paar weken begon ik me een productie koe te voelen. Mijn gedachten waren heel zwart/wit:
Zal het wel lukken? Zal het niet lukken? En dat de hele dag door………
De behandeling was aangeslagen en er zijn vier bevruchte eicellen teruggeplaatst. Het bloedonderzoek toonde aan dat mijn lichaam nu zelf zwangerschapshormonen aanmaakte….. HOERA, het was gelukt!
Na ongeveer zeven weken veranderde er iets in mijn energie.
Iets, wat tot dan toe aanwezig was geweest, was er niet meer.
Ik was redelijk rustig en verwachtte dat ik zou gaan bloeden. Dat gebeurde niet. Twee weken later voelde ik weer een energie verschuiving en toen begon ik wel te bloeden en was de zwangerschap voorbij.
In deze laatste zwangerschap ben ik naar mijn beleving van twee bevruchte eicellen zwanger geweest. Eerst is er een afgestorven en later de tweede.
Daarna kwam de vraag: Gaan we het nog een keer doen?
Gelukkig heeft mijn toenmalige man mij door al deze processen enorm gesteund en heeft hij mij de vrije keus gelaten. Ik kon het op dat moment mentaal niet aan om de hormonale behandelingen, die bij reageerbuisbevruchting horen, opnieuw te ondergaan. Als je een kinderwens hebt is het heel lastig te accepteren dat die niet waargemaakt kan worden. Elke keer dat ik zwanger was is het na zeven tot negen weken afgebroken. Dat is tot driemaal toe gebeurd. Bij de eerste twee zwangerschappen kon ik nog denken: het zat ‘vast’ in de eileider en daarom is het afgebroken. Na de derde keer kon ik dat niet meer zeggen. Twee eitjes hebben in mijn baarmoeder gezeten en zijn ook gestopt met groeien.
Voor de verwerking van dit alles heb ik veel gesprekken gehad. Ik ben intuïtief gaan schilderen en later gaan zingen. Al deze creatieve vaardigheden bleken te leiden tot opening van mijn spirituele weg.
Ik ben in gaan zien dat het misgaan van deze zwangerschappen mij meer in contact heeft gebracht met de natuur en ook met onzichtbare golven zoals muziek en het uitbeelden van emoties, zoals met schilderen.
Ik ontdekte dat ik mijzelf op bepaalde plekken op aarde heel fijn voel, alsof de energie daar sterker en puurder is, zoals op de Machu Picchu in Peru.
Ik ben met mediteren begonnen en werd me meer bewust van de ruimte om mij heen. Het niet hebben van kinderen bleef een dagelijks aanwezig thema.
Tijdens een reis sprak een spirituele grootmoeder mij hierop aan. Zij nam mij apart en vertelde me wat ze doorkreeg:
“Je bent zwanger geweest van zielen die van een andere planeet komen. Jij komt ook van die planeet en je bent daar hun moeder.
Deze planeet bevindt zich in een veel hogere energie frequentie dan waar de aarde zich op dit moment in bevindt. Doordat je zwanger van hen bent geweest, heb je ze naar aarde getrokken. Dat is voor hen heel belangrijk. Zij hadden het nodig om de ervaring van de aardse energie mee te maken. Doordat de energie frequentie van de aarde zo laag is, konden ze niet langer in materie blijven. Ze zijn heel dankbaar dat je dat voor hen hebt willen doen. Één van deze zielen vindt het echt heel erg jammer dat het niet gelukt is. Die had heel graag de ervaring ‘mens te zijn’ met jou willen meemaken. Deze kinderen zijn in energie altijd bij je.“
Toen ze dit vertelde tintelde ik over mijn hele lichaam. Later heb ik geleerd dat als dat gebeurd, de waarheid wordt gezegd.
Dit heeft me enorm geholpen op mijn levensweg. Opeens kreeg het betekenis: de pijn van het niet kunnen creëren van kinderen kan omgezet worden. Er is nu een opening naar het contact met ‘mijn kinderen’, die in energie altijd bij me zijn. Jarenlang heb ik vier kaarsjes gebrand in vier speciale kaarsenhouders. Op speciale dagen en gebeurtenissen brandde ik deze kaarsjes. Voor mijn gevoel stonden deze kaarsjes voor mijn vier kinderen. Na mijn scheiding heb ik dat ritueel lang voor mijzelf gehouden. Daarna mochten alleen hele dierbare mensen daarbij zijn.
Na het inzicht dat de grootmoeder mij heeft gegeven voelde ik me lichter en ook meer gewaardeerd. Veel gevoelens die ik had gehad, kwamen op z’n plaats. Afgelopen zomer heb ik een reis naar Mongolië gemaakt met Monique, de uitgeefster van dit tijdschrift. We hebben veel gepraat en ook dit verhaal kwam aan de orde.
Monique vroeg me: ”Hebben je kinderen een naam?”
Lang geleden heb ik ze een naam gegeven, maar die namen was ik vergeten. Monique: “Ze willen graag een naam hebben en ook meer door jou aangesproken en gezien worden.” Terwijl ik dit op zit te schrijven begint het te waaien. Ik bedenk me dat het vanmorgen overal waar ik liep even begon te waaien en daarna kreeg ik de ingeving om dit verhaal op papier te zetten. Dank jullie wel, lieve kinderen, jullie waaien me tegemoet.
Een paar dagen na dat gesprek met Monique komen we bij een boeddhistisch klooster. We zijn zeer welkom en mogen overal foto’s maken. Daar vind ik een rustig plekje en vallen de namen me zo binnen:
Aatkiéli, Romobed, Safrana, Bára. Ik ben blij!!
Ik weet dat Aatkiéli altijd bij me is. Dat zal ook degene zijn die heel graag echt als mens geïncarneerd wilde worden. Mijn gevoel zegt dat Aatkiéli in de tweede zwangerschap naar Aarde is gekomen.
Romobed is in de eerste zwangerschap en Safrana en Bára zijn in de laatste zwangerschap gekomen. Safrana is de enige van de vier kinderen die af en toe afwezig is. Nog niet echt weg naar m’n gevoel, maar niet altijd present.
Monique vond de namen prachtig, een beetje buitenaards zegt ze.
In Mongolië hebben we iemand ontmoet die nog het oud-Mongoolse schrift beheerst. We hebben onze eigen namen en de namen van enkele dierbaren laten opschrijven. Monique vroeg: “Waarom doe je dat ook niet met de namen van je kinderen?”
Ik heb de namen ingelijst:
Aatkiéli Romobed Safrana Bára
